Na cidade de Vigo xuntámonos hoxe aquí respondendo á invitación que ONUSIDA fai para todo ou mundo, baixo o lema “Lidera. Empodera. Actúa. Detén a SIDA. Mantén a Promesa”, co obxectivo que neste día fagamos visible a dramática pandemia dá Sida, enfermidade que dende fai algo máis de 25 anos ten afectado a 33 millóns de persoas, so no ano pasado esta enfermidade provocou 2 millóns de mortos e 2,7 millóns de novos infectados. En España diagnosticáronse 1.464 novos casos.
Dende o inicio dá pandemia en Galicia os casos acumulados son de 3556, dos que finaron o 55,4%. Estimase que en España existen entre 120.000 e 150.000 portadores de VIH e en Galicia entre 7.000 e 8.000, dos que un 25% - 30% está sen diagnosticar. Estamos ante unha enfermidade conductual que se diagnostica tarde en máis do 50% dos casos. O 40,5% dás persoas diagnosticadas de Sida no 2007 en España non eran conscientes de estar infectadas polo VIH no momento do diagnóstico. Esta epidemia oculta está sendo a causante de máis dá metade dás novas infeccións. Así a idade de diagnóstico aumenta paulatinamente nunha franxa de idade entre 38 e 40 anos, polo tanto é importantísima a sensibilización do diagnóstico precoz dás persoas que tiveron prácticas de risco, onde a atención primaria sanitaria podería ser fundamental na motivación a este diagnóstico precoz.
O grupo de autoapoio “Imán” VIH/SIDA e Adiccións, programa dá UAD do Concello de Vigo- CEDRO, desexamos unirnos nesta data a CESIDA: Coordinadora estatal de VIH/Sida. Organización de referencia para as organizacións, entidades e institucións nacionais e internacionais, do Movemento Asociativo Organizado que aborda a realidade do VIH-SIDA en todo o Estado Español, dando lectura a parte do manifesto consensuado.
Pola Dignidade, Solidariedade e Compromiso aos Dereitos Fundamentais das persoas con VIH/SIDA. Aínda que é certo que diminuíu a mortalidade grazas aos tratamentos, no noso país calcúlase que se producen 3.500 novas infeccións ao ano mentres aumenta o número de infeccións de transmisión sexual, un indicador preocupante sobre a práctica de sexo máis seguro. Anualmente falecen unhas 1.500 persoas con VIH, sendo o fallo hepático a principal causa. Isto é debido á alta taxa de infección do virus da hepatite C neste colectivo e á peor evolución das hepatites.
Á actual situación súmanse recentes estudos que amosan con estupor que o rexeitamento e a discriminación continúan. Se hai un aspecto a destacar desta enfermidade é o prexuízo e estigma que conleva, derivando nunha discriminación sistemática entre homes e mulleres, nenos e nenas. Isto orixina ocultación, a cal reverte negativamente no estado de saúde das persoas. O prexuízo e o medo poden influír de maneira determinante no atraso do diagnóstico e propicia a propagación da infección. Lamentablemente, ser portador ou portadora do VIH continúa sendo un serio problema para acceder ao traballo, á libre circulación, a unha vivenda digna, e mesmo, a recursos públicos, situación que se agrava cando se trata de persoas con maior vulnerabilidade, ben sexa por razón de etnia, procedencia, sexo ou forma de vida. A poboación migrante, homosexual, transexual, a privada de liberdade ou que exerce a prostitución; usuarios e usuarias de drogas, persoas baixo o umbral da pobreza aínda viven situacións destas características.
As situacións de discriminación agrávanse aínda máis no caso das mulleres; ser muller portadora do VIH pode chegar a suscitar auténticas situacións de estigmatización, exclusión e discriminación específicas.
Esta situación esíxenos lanzar unha mensaxe á sociedade e aos seus responsables políticos, no que reivindicamos:
A Educación para a Saúde e Afectivo-sexual como prioridade para a Prevención no ámbito escolar.
O dereito a unha asistencia sanitaria sen diferenzas, e que para iso a Lei de Cohesión do Sistema Sanitario sexa efectiva, adaptada ás necesidades de cada home e muller; velando para que a poboación VIH ou coinfectada co virus da hepatite e con necesidade de transplantes de órganos sólidos poidan acceder como calquera cidadán ou cidadá, cumpríndose os protocolos establecidos; apoiando a reprodución asistida e o dereito á maternidade e paternidade das persoas con VIH; procurando e articulando os mecanismos necesarios para que a cirurxía reparadora en casos de lipodistrofia ou lipoatrofia chegue aos afectados e afectadas con equidade.
A igualdade de condicións para as persoas con VIH privadas de liberdade á hora de recibir asistencia específica; igualdade de acceso ao Sistema Sanitario, o dereito a recibir as prestacións por Pensión Non Contributiva ou as Rendas Mínimas de Inserción.
O acceso ao traballo das persoas con VIH e a unha capacitación digna, acorde ás súas necesidades e intereses, sen ser estigmatizadas e discriminadas pola súa condición. Para iso solicitamos cambiar a cualificación da infección por VIH, considerada “infecto contaxiosa”, por “infecto transmisible”.
A revisión e mellora das políticas dirixidas á poboación migrante, colectivo ao cal se considera de difícil acceso, en materia de prevención e asistencia de VIH.
O impulso de campañas publicitarias de sensibilización e prevención, contundentes e periódicas contando coas entidades que traballamos neste ámbito, para tratar de erradicar o rexeitamento social detectado.
Nun día como hoxe non esquecemos os máis afectados, onde a pandemia fai estragos e o acceso aos servizos sanitarios e aos tratamentos segue sendo, nalgúns casos, unha quimera. Apoiamos o labor das Administracións Públicas a favor destes países e instamos a que non caian no esquecemento.
Sinalamos a importancia de fomentar o diagnóstico precoz da infección por VIH, como medio para facilitar o acceso aos tratamentos e ferramenta que permita desenvolver estratexias de prevención individuais eficaces.
Reclamamos a todos os partidos políticos, responsables da Administración Pública Estatal, Autonómicas e Locais, que unan os seus esforzos por encima das diferenzas ideolóxicas, co fin de alcanzar os obxectivos deste manifesto.
Terminamos reivindicando o liderado do movemento asociativo na prevención e proclamando máis Dignidade, máis Solidariedade e máis Compromiso.
”Unha das grandes ensinanzas que adquirimos da epidemia de VIH é que non podemos esperar que as persoas, aínda que coñezan os modos de transmisión do VIH, cambien o seu comportamento máis íntimo para protexerse a si mesmas e protexer aos demais do VIH; da mesma forma que tampouco podemos esperar que as persoas que viven co VIH sexan tratadas con dignidade, compaixón ou respecto. Agora sabemos que, máis ben é á inversa, o que debemos facer é capacitar e apoiar ás persoas para que, no contexto da epidemia, poidan protexerse a si mesmas e protexer aos demais xa sexa da infección polo virus ou do estigma e a discriminación asociados ao mesmo, e das graves consecuencias de padecer unha enfermidade relacionada coa SIDA” Dr. Peter Piot - Director Executivo de ONU-SIDA
